Της εποχής μας οι τρελοί κανόνες, απέναντι με βρίσκουνε και πίσω λένε είμαι αιώνες.
Δεν συμβαδίζω με την εποχή μου κι αν όλα εκμοντερνίζονται, δεν έχουν την αποδοχή μου.

Με γοητεύει το παλιό κι ότι είναι αργό μα σταθερό
και κάποιοι ίσως σκουριασμένο να με βρίσκουν στο μυαλό.

Και κόντρα στους ρυθμούς που όλοι ζούνε, εμείς γουστάρουμε το τραμ, αντί για το μετρό.
Και κάποιοι γραφικούς αν θα μας πούνε, τους δείχνουμε πως μερικοί, το προτιμούν ρετρό.

Αγώνας δρόμου μ' έπαθλο την τρέλα, η καθημερινότητα, τα νεύρα σου βαράνε μπιέλα.
Με δύο κινητά στο χέρι όλοι, τρέχουνε και δεν φτάνουνε στη μποτιλιαρισμένη πόλη.

Εγώ όμως περπατάω αργά τι κι αν αργήσω στη δουλειά,
ας τ' αφαιρέσει το αφεντικό απ' αυτά που μας χρωστά.

Μόνη βγαίνει τα βράδια, γύρω στις οχτώ μπαίνει στο μετρό.
Ακολουθεί τα κοπάδια, πάει για φαγητό κι ύστερα ποτό.
Δείχνει πως δεν νοιάζεται αν την κοιτάνε.
Δεν ψάχνεται μα ψάχνει κάτι, να νιώσει λίγο πιο γεμάτη.
Μα αυτό που βρίσκει δεν της βγαίνει και τρέχει πάλι πίσω τρομαγμένη,
να μπει στο κλουβί ξανά να κλειδωθεί.

Μόνη βγαίνει τα βράδια, σπάει πρότυπα, στερεότυπα.
Κρύβει καλά τα σημάδια, των αναστολών κι ανασφαλειών.
Δείχνει πως δεν έχει ανάγκη κανένα.
Δεν απαντά σε κοπλιμέντα, ούτε έχει χρόνο για κουβέντα.
Το αυστηρό προφίλ της πάει, την κάνει τόσο απρόσιτη και χάι,
γνωστή συνταγή που φοριέται πολύ.

Μόνη βγαίνει τα βράδια, νιώθει μοναξιά μα και σιγουριά.
Κι αν λίγο αισθάνεται άδεια, αύριο στην δουλειά θα 'ναι μια χαρά.
Δείχνει πως δεν έχει απωθημένα.
Νέα δυναμική κι ωραία, δεσποινίς ετών τριανταεννέα.
Άγχος δεν έχει αν γίνει μάνα, για την καριέρα κάνει μόνο πλάνα,
αυστηρά την δουλειά έχει χρόνια αγκαλιά.

Δείχνει ότι ήταν επιλογή της.
Μα αν ήτανε να ξαναζήσει, θα διάλεγε να αγαπήσει.
Να πληγωθεί αν απαιτείται, στην γάτα τώρα εξομολογείται,
αυτά που κρατά από όλους κρυφά.
Μόνη μένει τα βράδια (x4).

Μην κολλάς σ' αυτή την σκέψη, που σου κλέβει τη στιγμή.
Ασ' τον χρόνο να γιατρέψει κάθε ανοιχτή πληγή.

Η μέρα αλλάζει σε λίγο χαράζει, μην σκέφτεσαι πως και γιατί.
Απ' όλα τα λάθη δες πόσα έχεις μάθει και κάνε μια νέα αρχή.

Μην κολλάς σ' ότι σε ρίχνει και στις γκρίζες τις στιγμές.
Η ζωή απλά σου δείχνει, ότι έχεις δύναμη αν το θες.

Κι αν γκριζάρισα λιγάκι δεν πειράζει.
Κι αν άρχισε το σώμα μου σιγά σιγά να αλλάζει.
Κι αν όπως παλιά το αίμα μου δεν βράζει.
Τίποτα από αυτά σου λέω δεν με τρομάζε).

Γιατί κι αν τρέχει ο χρόνος και δεν περιμένει,
μέσα μου κάποιο κομμάτι βαθιά παιδί πάντα μένει.
Το περιτύλιγμα αλλάζει μόνο φθείρεται παλιώνει.
Δεν φρικάρω η ζωή με μια ρυτίδα δεν τελειώνει.

Κι αν στο δρόμο τώρα "κύριο" με φωνάζουν.
Κι αν τα μάτια μου χωρίς γυαλιά κοντά πια δεν διαβάζουν.
Κι αν οι σκάλες οι πολλές με λαχανιάζουν.
Όλα αυτά σου λέω ξανά δεν με τρομάζουν.

Μόλις ξυπνήσω αμέσως θα σβήσω, το όνομα σου απ' το κινητό.
Θα προσπαθήσω, να μην λυγίσω κι όλη τη μέρα να μην σε σκεφτώ.

Την απόφαση μου πήρα κι έχω στρώσει χαρακτήρα.
Όχι, δεν σε γουστάρω, άλλο δεν σ' αγαπώ.

Θα σταματήσω να γυρίζω πίσω, σε ότι έχει σχέση με το παρελθόν.
Και θα αποφασίσω να ξεκολλήσω, μια και καλή από σένα λοιπόν.

Την απόφαση μου πήρα κι έχω στρώσει χαρακτήρα.
Όχι, δεν σε γουστάρω, άλλο δεν σ' αγαπώ.

Έχω στρώσει χαρακτήρα, μα όταν πίνω καμμιά μπύρα.
Το ότι, δεν σε γουστάρω, μοιάζει ψέμα κακό
Το ότι, δεν σ' αγαπάω, μοιάζει ψέμα κακό.

Γύρισε η κλεψύδρα ανάποδα κι ο χρόνος τελειώνει,
μια εικόνα παγώνει και το γέλιο δίνει θέση στο λυγμό.
Προσπάθησα μα ήδη η φθορά του χρόνου μ' είχε προλάβει,
βυθισμένο καράβι η αγάπη σου μαζί μου στο βυθό.

Δεν ξέρω αν φταίω που κάπου ίσως κλαίς, ή αν φταις εσύ που κλέβω ευτυχία απ' το χτες.
Φοβάμαι πως ποτέ ξανά δεν θα 'μαι, δεν θα 'μαι αυτό που θες

Το φως νικά ξανά το σκοτάδι ξημερώνει άλλη μέρα,
στέλνω μια καλημέρα μα δεν φτάνει πουθενά είσαι μακριά.
Αδιάφορα ο χρόνος κυλάει κι η δική σου απουσία,
μοιάζει δοκιμασία, που καλλούμαι να περάσω σιωπηλά.

Μου ‘χεις ραγίσει χιλιάδες φορές την καρδιά κι άλλες τόσες φορές μ’ έχεις κάνει να κλαίω.
Δεν πειράζει σου λέω, αυτό το δάκρυ ήταν το τελευταίο, φεύγω κι όσο κι αν πονώ πίσω δε κοιτώ.

Σήμερα μ’ έχασες, σήμερα έπαψες να ‘σαι η χαρά μου και ο πόνος μου μαζί.
Σήμερα έκλαψες για πρώτη φορά, συγνώμη δεν αλλάζω γνώμη πια, σήμερα μ' έχασες.

Πάντοτε θέλεις ν’ ακούς πως μόνο εσύ έχεις δίκιο κι αν κάτι γίνει στραβό πάντα έγω λες πως φταίω.
Δεν πειράζει σου λέω, δε θα με δεις ποτέ ξανά να κλαίω, δεν αξίζει πια τον καιρό μου έτσι να τον περνώ.

Θα καταλάβεις κάποια στιγμή τι έχεις χάσει, μα θα ‘ναι αργά το δικό σου ξανά να περάσει.
Όσο κι αν ψάχνεις δε θα με βρεις πουθενάκατάλαβε το σήμερα μ’ έχασες οριστικά.